Zapomniana wojna

Jest grudzień 2017 roku. Na kilka dni przed świętami wyjeżdżam na Ukrainę. Moim celem jest parafia księży saletynów w Krzywym Rogu na wchodzie kraju, stosunkowo blisko tzw. szarej strefy w Donbasie. Przewodnikiem jest ks. Tomasz Krzemiński – saletyn, który pracuje tam od kilku lat. Przed nami prawie 2 tys. kilometrów. 

Niełatwo rozmawia się z ludźmi, którzy strzelają i do których strzelają, którzy mówią o celu, mając na myśli drugiego człowieka, i wiedzą, że sami dla niego też są celem. Mam tremę. Tym bardziej, że wcześniej proboszcz parafii powiedział mi, kim jest Sasza. Ma żonę i dzieci. Nawrócił się. Z żoną przygotowują się do ślubu kościelnego, a ich starsze dziecko – do I Komunii Świętej. Ksiądz pokazuje mi książeczkę, podobną do tych, jakie polskie dzieci dostają przed swoją I Komunią. Początkowo nie bardzo rozumiem, o co chodzi.

„W październiku 2017 roku szliśmy na akcję. Było wiadomo, że nie będzie łatwo. Tyle ci mogę powiedzieć. Musieliśmy się pozbyć złych ludzi. – Uśmiecha się lekko. – Pakowałem sprzęt. Naboje, środki opatrunkowe i tak dalej. Chciałem mieć wszystko pod ręką. Przełożyłem książeczkę do plecaka. Niespecjalnie nad tym myślałem, po prostu ją wrzuciłem i poszliśmy. Nie było łatwo. Byliśmy pod mocnym ostrzałem. Snajperzy nie dawali nam spokoju. Dwóch naszych zostało ciężko rannych, musieliśmy ich wynieść. Szedłem jako przedostatni. W pewnym momencie poczułem uderzenie w plecy, ale nie jakieś potworne. Myślałem, że kumpel mnie uderzył kolbą. Uderzenie było na tyle silne, że się przewróciłem. Kumpel zaczął się śmiać. Ogarnąłem się i poszedłem dalej. Po przyjściu do obozu zrzuciłem z siebie wszystko. Wtedy kolega powiedział: „Sasza, masz dziurę w plecaku”. Popatrzyłem i zrobiło mi się gorąco. Zacząłem wyjmować wszystko z plecaka. Znalazłem książeczkę, w którą była wbita kula, tak jak ją teraz widzisz. Nie miałbym prawa przeżyć, gdyby nie ona. To kula snajperska. Powinienem był zginąć.
rozmawiała Agnieszka Pers

(całość wywiadu w wydaniu papierowym)